Piše: Olivera Žižović
ZAGONETNI SVET DUBINSKE PSIHOLOGIJE
Knjiga dr Ivana Nastovića „Uvod u dubinsku psihologiju“, koja je ostala u autorovoj zaostavštini, nedavno je objavljena kao rezultat saradnje izdavačke kuće Prometej iz Novog Sada i „Centra dr Ivan Nastović“. U njoj su zaokružena Nastovićeva istraživanja posvećena dubinskoj psihologiji, odnosno njegovo bavljenje Frojdovim, Jungovim i Sondijevim učenjem, čime je autor još jednom pokazao da se bez poznavanja dubinske psihologije ne može zamisliti ni savremena psihološka ni psihijatrijska nauka, ali ni analiza snova, velikih umetničkih i naučnih ostvarenja, kao ni dublje poimanje sveta i života svakog pojedinca.
Posvećujući svoje celokupno stvaralaštvo i višedecenijsku praksu uvođenju u našu sredinu dubinsko-psihološkog načina mišljenja, dr Ivan Nastović i ovom knjigom pokušava da nam približi zagonetni svet dubinske psihologije. Osobenost njegovog pristupa ogleda se u integraciji sva tri „jezgrovna pravca“ dubinske psihologije, odnosno u insistiranju na tome da se svi psihološki fenomeni moraju posmatrati iz individualnog, kolektivnog i familijarnog ugla, što zahteva podjednako poznavanje Frojdove psihoanalize, Jungove analitičke psihologije i Sondijeve šikzal-analize. Takav, trodimenzionalni pristup svakako je uslovljen i Nastovićevom specijalizacijom na Neuropsihijatrijskoj klinici u Beču, kao i edukacijom i boravcima na Sondijevom i Jungovom institutu u Cirihu, a posebno psihoterapijom integrativnog tipa koju je kao klinički psiholog primenjivao u svom praktičnom radu i trodimenzionalnom pristupu snovima i njihovom tumačenju.
Upoznajući nas najpre sa istorijatom i značenjem pojma nesvesnog, a potom i sa njegovim najvažnijim ispoljavanjima u individualnom, kolektivnom i familijarnom sloju, Ivan Nastović razmatra načine na koji se nesvesni sadržaji manifestuju u svakodnevnom životu. Kako, međutim, tek svest i nesvesno čine funkcionalnu, celovitu psihu i nalaze se u dinamičkom odnosu, on naglašava da nije dovoljna samo integracija tri nesvesna sloja, već je neophodna i sinteza psihologije svesti sa psihologijom nesvesnih sadržaja. Budući da u tome ključnu ulogu ima ego, koji je regulator i integrator nesvesnog, u knjizi je posebna pažnja posvećena analizi ega i njegovih funkcija. Sagledani su, pored ostalog, mehanizmi odbrane, adaptacije i kontrole realnosti, značajni u životu i funkcionisanju svakog pojedinca, pri čemu Nastović daje i svoj model ego strukture, na kojem zasniva razumevanje normalnosti, psihopatije, neuroza, borderlajn sindroma, psihoza i narkomanije.
Kao i u njegovim prethodnim knjigama, teorijska razmatranja su dopunjena, potkrepljena i ilustrovana primerima iz kliničke prakse, čime je istaknut jedan od osnovnih Nastovićevih principa, a to je neophodnost individualnog i celovitog sagledavanja svakog novog slučaja. Osim što nas upoznaje sa sopstvenom dijagnostičkom metodom, Ivan Nastović iz različitih uglova osvetljava i praktični značaj kvalitativne analize, koja jedina može doneti zadovoljavajuće rezultate u terapeutskom radu, mada je ona u nauci, nažalost, sve više potisnuta dominantnim statističkim pristupom.
Statističke metode, međutim, ne samo da nisu delotvorne već su, kako upozorava Nastović, one u psihologiji neretko i veoma štetne, budući da ne mogu obuhvatiti jedinstvenost ličnosti i objasniti pojedinačni slučaj i njegovu kompleksnost. Uostalom, nešto može biti statistički validno, ali u praksi sasvim neprimenljivo, jer nije važno koliko često se nešto javlja već kakav je kvalitet, struktura i dinamika onoga što se javlja. Dovoljno je pogledati aktuelne univerzitetske programe ili naučne radove u stručnim časopisima da bi se uočila, s jedne strane, dominacija psihologije svesti i, s druge strane, insistiranje na statističkoj metodi i psihometriji, pa razumeti značaj Nastovićevih razmatranja i rešenja koja on nudi. Jer, ako je merilo uspeha psihologa i psihoterapeuta opipljiva i vidljiva pozitivna promena u spoljašnjoj i unutrašnjoj relanosti onoga ko mu se obratio za pomoć, a za Ivana Nastovića je to bio jedini relevantan kriterijum, onda bi i postulati koje je on neumorno iznosio u svojim stručnim radovima i monografijama i primenjivao ih u svojoj praksi, morali biti široko prihvaćeni, budući da bez njih nema i ne može biti pravih i opipljivih rezultata.
Višedecenijski naučni i praktični rad Ivana Nastovića pokazuje značaj upoznavanja i razumevanja jednog potpuno novog sveta – sveta dubinske psihologije, u koji nas autor uvodi svojim stručnim knjigama, unapređujući time ne samo psihologiju i psihijatriju na našim prostorima, već i proširujući njenu primenu na oblast kulture, što je učinjeno u Nastovićevim monografijama posvećenim sagledavanju ličnosti i dela značajnih pisaca i naučnika – Ive Andrića, Miloša Crnjanskog, Laze Kostića, Isidore Sekulić, Desanke Maksimović, Margerit Jursenar i Nikole Tesle.